Córka. Choroba.

K

Publikuję ciepły jeszcze, dopiero co obrobiony fragment tego, co z rozmachem roi mi się w głowie.

Wrzucam dla zainteresowanych takim potworzeniem również linki do poprzednich fragmentów moich wypocin: numero uno, numero duo.

CHOROBA. POCZĄTEK.

- Starałam się, przecież się starałam, starałam, starałam…. – bujany fotel poruszał się nerwowo.  Szeptała do siebie jedno zdanie, próbując się uspokoić. Ponownie sięgnęła po zgniecioną kartkę.

Nienawiść jest błogosławieństwem.

Dwa tygodnie wcześniej:

- Pani córka jest chora. – psychiatra przybrał minę sugerującą, że się przejmuje przekazywaną diagnozą.

Zanim przekroczyły próg Poradni, zanim nastał dzień rozliczeń i rozrachunków, obie siedziały na tarasie. Czarne włosy Bereniki zasłaniały ostry zarys jej policzków. Strzelała palcami. Dźwięk kościstych pstryknięć  skrzywił jej twarz.

- Nika, przestań!

- Mamo, ja nigdzie nie pojadę.

- Pojedziesz. Za-tar-gam cię tam choćby siłą.

- Chodzi ci o to gówno na ścianach. Nie jestem nienormalna. Nie wiem do końca, dlaczego to zrobiłam. Może dlatego, że na trawniku leżało tyle gówien Czarliego. A może dlatego, że życie jest ogólnie gówniane.

- Bredzisz! Masz dopiero siedemnaście lat!

- Cóż światłego ma wypływać z tego stwierdzenia, droga mamo? – Berenika skrzywiła ironicznie usta.

- Zamknij się. Pojedziesz do tego ośrodka. Kurwa, pojedziesz!

Joanna czuła napływające drgawki. Uświadomiła sobie, że za chwilę może stracić samokontrolę.

- Nie sięgniesz do twojej magicznej torebeczki?  Po tabletki szczęścia?

Do oczu Joanny napływała wściekłość.

- Nie krępuj się. Wiem, co łykasz. Co dzisiaj w menu? Doksepina?

Oczy Bereniki zaszły czarną, spokojną obojętnością. Wpatrywała się w matkę wyczekująco.

Szersze źrenice. Berenika skierowała wzrok niżej. Rozchylające się usta. Niżej. Niespokojna klatka piersiowa. Unosi ciężar oddechów coraz szybciej. Jeszcze niżej. Palce obu dłoni zachodzą jeden na drugi w ciasnym uścisku. Z powrotem na usta. Ulotny dźwięk zaciskającej się szczęki.

- Żmija, nie dziecko.

- Oczywiście. Ale nigdzie nie pojadę. Zapamiętaj moją decyzję.

Berenika wstała. Skierowała powolne kroki do salonu. Wyjęła z kieszeni kluczyk. Drzwiczki zakazanej szafki zaskrzypiały smutno. Wyjęła kilka listków rozmaitych tabletek.

- Mama weźmie.

Położyła je na stole. Joanna jednym szybkim ruchem zrzuciła lekarstwa na podłogę.

- Wynoś się żmijo. – wycedziła cicho przez zaciśnięte zęby.

- Jak sobie życzysz. Nigdzie nie pojadę. Zapamiętaj moją decyzję.

Joanna cztery razy zmieniała zamek w szafce na swoje prywatne rzeczy. Bezskutecznie.

- Pani córka jest chora.

Odłożył dokumentację na biurko. Spojrzał na Joannę. Chwila zawahania. Patrzyła na niego wyczekująco.

- Cierpi na zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Jest to choroba... – Joanna uniosła na sekundę otwartą dłoń i opuściła.

- Nie musi pan tłumaczyć. Wiem, co to jest. Jakie zalecenia?

- Zanim przejdziemy do zaleceń, chciałbym wrócić do tego, o czym mówił pani mąż. O obciążeniu genetycznym. Zapoznałem się z pani kartoteką. Chciałbym również zweryfikować wszystkie niepokojące informacje na temat sytuacji rodzinnej. Ligia mówiła, w ramach wywiadu, o niepokojących, w moim odbiorze, incydentach domowych. Chciałbym również…

- Czy mógłby się pan wyrażać precyzyjnie?

Szybkie, wzajemne taksowanie się wzrokiem.

- Tak, oczywiście. Czy zamykała pani kiedykolwiek Berenikę w piwnicy?

(...)